Φρακτό 2008 (24-25-26/11/2008)

Διάσχιση Παρθένου Δάσους (Φρακτό)

Το κείμενο της περιγραφής που "ντύνει" το βίντεο ειναι απο την ιστοσελίδα του Σπύρου

1ο μέρος

Ζαγκραντενια 24-26 Οκτωβριου
…Τεσσερα χρονια πριν..Οκτωβριος του ’04.

Λιγο μετα την πρωτη επισκεψη στη Ζαγκραντενια(στο Φρακτο επι το ελληνικοτερον,μα εγω προτιμω την παλαιοτερη και πιο "μουσικη"ονομασια μια και οι δυο ονομασιες σημαινουν ακριβως το ιδιο πραγμα..φραγμενο,κλειστο μερος),εχοντας ηδη πραγματοποιησει δυο ημερησιες διαδρομες,ενοιωθα πως ειχα ζησει μια εμπειρια μοναδικη και ο νους μου εκανε ηδη τα πρωτα σχεδια για την βεβαιη επιστροφη στον μαγικο τοπο που ειχε στοιχειωσει τη σκεψη μου.Χαρτη της περιοχης ειχαμε αυτον που ειχαν δημοσευσει οι Κορφες πριν αρκετα χρονια και που ο Αντωνης ειχε καταφερει να τον περασει σε ενα απο τα gps,το mio που ειχε αυτη τη δυνατοτητα,και αλλον ενα που ο ιδιος ειχε καταφερει να βρει,μαλλον στρατιωτικο.Η καταγραφη των δυο διαδρομων που ειχαμε κανει μας ειχε βοηθησει στο να καλιμπραριστουν σωστα οι χαρτες στα μηχανηματα(στο mio και στο garmin) ετσι που να μπορουμε να βασισουμε σ’αυτους.Τοσο ο Αντωνης οσο και Θανασης συμφωνησαν πως αν θελαμε η διαδρομη να περιελαμβανε και καποια συγκεκριμενα κομματια για οσους δεν ειχαν μπορεσει να ειναι μαζι μας τοτε,η επιλογη μας ηταν σχεδον μοναδικη.Απο καθε αποψη.Πανω απο την μιση,ηταν σε μερη για τα οποια δεν υπηρχε και για ευνοητους λογους δεν μπορουσε να υπαρχει οποιαδηποτε πληροφορια.Ελπιζαμε μονο οτι σε καθε περιπτωση,θα μπορουσαμε να κινηθουμε πανω στη συνοριακη ταφρο οπου η βλαστηση αποκλειοταν να ειναι αδιαπεραστη.πληροφοριες για την υπαρξη νεου,καταλληλου μερους για κατασκηνωση η για την μορφολογια του πεδιου,επισης ανυπαρκτες.Μονο οτι μπορουσαμε να υποθεσουμε μελετωντας τους χαρτες και τις εικονες απο το Googlearth.Οχι κατι να βασιστεις ομως μια και ηταν προφανες οτι ολα ηταν εντελως στο περιπου,χωρις καμμια ακριβεια.Η επιλογη ομως ειχε γινει.Απλα απο τοτε ψαχναμε τον χρονο που θα την πραγματοποιουσαμε.Στο μεταξυ στα χρονια που εσολαβησαν μπορεσαμε να πραγματοποιησουμε δυο ακομα διαδρομες στην Ροδοπη,μια στην Χαιντου(Δασικο χωριο Ερυμανθου-Γυφτοκαστρο-Θερμιο-Κουλα-Ωραιο)και μια στο Καρα-Ντερε(κυκλικη διαδρομη που περνουσε απο το Καιντσαλ(1811μ),εκανε το γυρο του Τσακαλου(1815μ),και πισω στο Δασικο χωριο Ελατιας)διαδρομες πανεμορφες οπου ειχαμε τη δυνατοτητα να εξοικειωθουμε με την κινηση στα απατητα δαση της συνοριακης ζωνης.Εκει ανακαλυψαμε για πρωτη φορα και το τοσο βολικο στρατιωτικο μονοπατι,παραλληλο με τη συνοριακη ταφρο,στην Βουλγαρικη πλευρα.Επισης τα δυο τελευταια χρονια στην περιοχη διοργανωνεται ενας υπερμαραθωνιος ανω των 100χλμ.το Virgin Forest Trail,10-12 χιλιομετρα του οποιου συνεπιπταν με την διαδρομη που ειχαμε επιλεξει.
Φετος λοιπον,επειτα απο 4 ακριβως χρονια,φαινεται πως ειχε ερθει η ωρα.Αφου ορισαμε την εκδρομη για το επομενο σαββατοκυριακο απο εκεινο που θα γινοταν ο υπερμαραθωνιος μια και θελαμε να αποφυγουμε συναντησεις και τυχον ενοχλητικες ερωτησεις,η παρεα μαζευτηκε για μια ακομη φορα.Οι λεπτομερειες αναλυθηκαν σε ολους, ειδικα σε οσους δεν ηταν μαζι μας την προηγουμενη φορα,μια και οι δυσκολιες προβλεποντα πολλες και δεν ξεραμε τι θα συναντουσαμε.
Παρασκευη πρωι λοιπον,λιγο μετα τις 8,καταφεραμε να βρεθουμε στο σημειο που ειχαμε ορισει ως σημειο εκκινησης,3-4 χιλιομετρα πριν τα Λουτρα Θερμιων(ξερετε,εκεινα τα αθλια παραπηγματα με τους εξ ισου απωθητικους ενοικους)εκει που το Διαβολορεμα που κατεβαινει μεσα στην χαραδρα των Θερμιων συναντιεται με το Φαρασινο Ρεμα.Πορεια ανατολικη ψηλα πανω απο την βορεια οχθη του ρεματος,αρχικα πανω σε δασικο δρομο,περνωντας διπλα απο ξερολιθιες παλιες που εδειχνα πως καποτε η ανθρωπινη δραστηριοτητα στην περιοχη ηταν πολυ πιο εντονη.

2ο μέρος

Μετα τα ερειπια του Φαρασινου ο δρομος μετατρεπεται σε ενα ευκρινες και καλοδιατηρημενο μονοπατι(ας ειναι καλα το VFT).Ακολουθωντας το,κατι παραπανω απο 10χλμ.απο την αρχη της πορειας μας φτασαμε στο Κρουσοβιτικο ρεμα που κατεβαινει απο τα βορεια και περασαμε στην ανατολικη οχθη του απο την γεφυρα των Αχλαδιων.Ολιγολεπτη σταση,οπου ηπιαμε νερο μεχρι σκασμου και γεμισαμε οτι δοχεια ειχαμε μαζι μας,μια και απο κει και περα δεν ξεραμε αν και που θα συνατησουμε το επομενο νερο.
Συνεχεια της πορειας στην ανατολικη οχθη του Κρουσοβιτικου για λιγοτερο απο ενα χιλιομετρο μια και καπου εκει ο χαρτης εδειχνε πως θα επρεπε να υπαρχει…

3ο μέρος

ενα μονοπατι που θα μας οδηγουσε με βορειοανατολικη κατευθυνση πανω στα συνορα.Εδω ηταν ενα κρισιμο σημειο της διαδρομης μια και το μονοπατι,αν υπηρχε θα ηταν μια καποια μικρη εξασφαλιση οτι η βλαστηση σε κεινο το σημειο τουλαχιστον δεν θα ηταν αδιαπεραστη.Υψομετρικα ετσι κι αλλιως ηταν πανω κατω 600 μετρα διαφορα που επρεπε να ανεβουμε και αυτο ακομα και με τις καλυτερες συνθηκες σημαινε ενα γεματο διωρο.Μονοπατι ομως δεν υπηρχε πουθενα.Η βλαστηση ομως δεν φαινοταν αδιαπεραστη κι ετσι απλα στραφηκαμε δεξια κι αρχισαμε να ανηφοριζουμε.Ακολουθησαν,μαζι με τις απαραιτητες στασεις,συνολικα 3 ωρες επιπονης πορειας,μεσα απο απατητα πανεμορφα δαση φυλλοβολων στην αρχη και μικτα κατοπιν,με κλισεις που εφταναν και ξεπερνουσαν καποιες στιγμες τις 40 μοιρες.Ημασταν δε τυχεροι που ειχε να βρεξει καμποσες μερες γιατι αν το πεδιο με τα πεσμενα φυλλα ηταν ταυτοχρονα και ολισθηρο,πιθανον και να μην μπορουσαμε να φτασουμε επανω.Η αγαλλιαση που νοιωθαμε,απολαμβανοντας την πορεια μεσα σε δαση απατητα απο τον ανθρωπο τουλαχιστον για δεκαετιες,εκανε την κουραση και τις δυσκολιες της κινησης ασημαντες.
Φτανοντας τελικα πανω στα συνορα με το ανοιγμα του δασους να μην ειναι μεγαλυτερο απο λιγα μετρα,ξαπλωσαμε στο παχυ χορταρι,για να ανακτησουμε δυναμεις.Στη συνεχεια αρχισαμε το περπατημαπανω στη συνοριακη ταφρο,ανηφορικα,συναντωντας ακριβως στη μεση της ταφρου τις δυο γηραιοτερες οξυες που εχουμε δει ποτε.Τοσο εμεις οσο και οι Βουλγαροι τις σεβαστηκαν και παρα το οτι η συνοριακη ταφρος ειναι γενικα αποψιλωμενη,αυτες δεν τολμησε κανεις να τις πειραξει.Μιλαμε για διαμετρο κορμου(κουφιος στη μια περιπτωση)πανω απο δυο μετρα,για δεντρα εκατονταδων χρονων.Σε πιανει δεος να στεκεσαι διπλα τους.
Καθως η πορεια μας συνεχιζονταν χωρις ιχνος νερου πουθενα,ειχαμε αρχισει να συμφιλιωνομαστε με την ιδεα οτι θα επρεπε να περασουμε τη νυχτα με το νερο που ειχαμε ηδη μαζι μας.Καποια στιγμη,προσπερασαμε ενα ερειπωμενο βουλγαρικο φυλακιο πολυ κοντα στο συνορο και διαπιστωσαμε οτι απο την ελληνικη μερια υπηρχε δασικος δρομος που εφευγε προς τα δυτικα,μαλλον κατευθυνομενος προς το δασικο εργοταξιο του Φρακτου.Ανιχνευσαμε τις πρωτες εκατονταδες μετρα,μετα ιχνη της υλοτομιας εμφανη και μεσα σε μια ρεματια ανακαλυψαμε νερο να τρεχει.Φυσικα αποφασισαμε να περασουμε επι τοπου τη νυχτα.Ειχαν περασει συνολικα κατι παραπανω απο 8 ωρες απο το σημειο εκκινησης.Στησαμε τις σκηνες σε ενα μικρο ξεφωτο πανω απο το δρομο(στη λασπη του δρομου αποτυπωμενα τα ιχνη μεγαλοσωμων οπληφορων)και ακολουθησαν τα γνωστα μα καθε αλλο παρα τετριμμενα.Μαγειρεμα,τηγανισμα αλλαντικων και γενναια καταναλωση τσιπουρου παλαιωμενου σε βαρελι,παρακαλω.Βρισκομασταν λιγο πριν την τοποθεσια που στο χαρτη των Κορφων αναφερεται σαν Μνημα Παρασκευα.
Για την επομενη μερα το προγραμμα προεβλεπε ολοημερη πεζοπορια και προσπαθεια αν θα ηταν δυνατον να φτασουμε και να διανυκτερευσουμε,πριν πεσει το σκοταδι εξω απο το δασικο εργοταξιο Φρακτου,στην τοποθεσια ερειπια Χατζηχρηστου.Τρια λαθη ομως,δεν μας επετρεψαν να φτασουμε τοσο μακρια.

4ο μέρος

Την αλλη μερα το πρωι ξεκινησαμε την πορεια μας υπερ του δεοντος αριστοκρατικα(για εποχη του χρονου με τοσο μικρη μερα)κατα τις 9 το πρωι.Αυτο ηταν το πρωτο λαθος.Αρχισαμε την πορεια πανω στο συνορο,πανω απο τα 1400μ. γνωριζοντας οτι θα επρεπε να ανεβουνε μεχρι τα 1900μ. περιπου καποια στιγμη.Σε καποιο σημειο της διαδρομης μας,αντι να ακολουθησουμε τη σιγουρια της κινησης ειτε πανω στη συνοριακη ταφρο,ειτε στο βουλγαρικο μονοπατι που ηταν διπλα μας τις περισσοτερες φορες,εντοπισαμε ενα μονοπατι απο την ελληνικη μερια των συνορων,το οποιο υπηρχε στους χαρτες και το οποιο θεωρητικα εφτανε μεχρι την κορυφη Καψαλακι στο βορειοτερο σημειο της διαδρομης,κινουμενο παραλληλα με το συνορο.Επιλεξαμε να το ακολουθησουμε και για λιγο αγνοησαμε το γεγονος οτι αρχιζε σιγα σιγα να μας απομακρυνει απο το συνορο.Αυτο ηταν το δευτερο λαθος.Συντομα ειχαμε απομακρυθει αρκετες εκατονταδες μετρα απο την ταφρο και το μονοπατι ειχε γινει δασικος δρομος!.Γνωριζοντας οτι επρεπε παση θυσια να μεινουμε κοντα στα συνορα,αλλαξαμε κατευθυνση και στραφηκαμε ανατολικα,προκειμενου καποια στιγμη να συνατησουμε και παλι το χαντακι των συνορων.Και καποια στιγμη βρεθηκαμε να εχουμε μπροστα μας,και να μην υπαρχει ορατος δρομος παρακαμψης,στρεμματα ολοκληρα απο τεραστιους πεσμενους κορμους δεντρων,απο καποια μυστηριωδη αιτια,με οσα δεντρα να εχουν απομεινει αναμεσα τους ορθια εντελως απογυμνωμενα απο φυλλωμα.Κι εμεις επρεπε να διασχισουμε αυτη τη περιοχη για να φτασουμε παλι στα συνοτα.Κι ετσι εγινε.Αργα,βασανιστικα,περνωντας μεσα απο το αδιαπεραστο σχεδον πεδιο των πεσμενων κορμων,στα τεσσερα πολλες φορες,ισορροπωντας αλλες πανω στους κορμους με το κινδυνο της μοιραιας πτωσης στα αιχμηρα παλουκια που μας περιμεναν απο κατω,υπαρκτο καθε στιγμη.Μετα απο αρκετη ωρα καταφεραμε να ξεπερασουμε το εμποδιο και παλι σκαρφαλωνοντας σε πλαγια με μεγαλη κλιση να φτασουμε και παλι τη σιγουρια των συνορων,εχοντας ομως χασει οπως υπολογισαμε καπου μιαμιση ωρα μεσα σε κεινο τον λαβυρινθο.Απο κει και μετα κινηθηκαμε αποκλειστικα πανω στο συνορο κι οπου αυτο ηταν δυνατο στο πανεμορφο στρατιωτικο μονοπατι στην μερια της Βουλγαριας,προσεχοντας να μην μπερδευτουμε στα καλωδια που υπηρχαν αλλοτε στη επιφανεια κι αλλοτε μισοθαμμενα(ΤΤ τα ονομασε ο ειδικος επι των στρατιωτικων τηλεπικοινωνιων κατα τη διαρκεια της θητειας του,Θανασης.

5ο μέρος

Ξερετε ειναι το καλωδιο που χρησιμοποιουν εκεινα τα τηλεφωνα με τη μανιβελα!).Σε πολλα δασωμενα σημεια υπηρχε,σε αποσταση λιγων μετρων απο το μονοπατι,ψηλη περιφραξη(για να μπουμε εμεις,για να μην φυγουν αυτοι κατα τον Ψυχρο Πολεμο,τρεχα γυρευε γιατι).Η πορεια,ενα συνεχες ανεβοκατεβασμα(60-70 μετρα υψομετρικη τη φορα)και σιγα σιγα το δασος αρχισε να αραιωνει,καθως παιρνουσαμε βορεια απο το Καψαλακι.Καοια στιγμη συνατησαμε ενα υπερυψωμενο(καπου 20-30 μετρα)βουλγαρικο φυλακιο το οποιο εποπτευε μια τεραστια ανοιχτη εκταση.Εδω και αρκετη ωρα κινουμασταν κοντα στα 1900 μετρα πολυ κοντα στο υψομετρο της Ντελιμποσκα(1953μ)της ψηλοτερης κορυφης της ελληνικης Ροδοπης,με την ορατοτητα να αρχιζει λογω ομιχλης να πεφτει αισθητα ταυτοχρονα με το φως που αρχισε να λιγοστεει καθως ο ηλιος πλησιαζε να δυσει.Καποια στιγμη,αφησαμε το συνορο και στρεφομενοι νοτια κινηθηκαμε προς ενα δασικο δρομο που ξεραμε οτι υπαρχει σε οχι μεγαλη αποσταση και που περνουσε απο το δασικο φυλακιο νοτια της Ντελιμποσκα.Συντομα και με την ορατοτητα να εχει πεσει στα λιγες δεκαδες μετρα,και με τη βοηθεια του gps,πεσαμε πανω στο δρομο,παιρνοντας μια λαθος διακλαδωση που μας εκανε να χασουμε αλλη μιση περιπου ωρα.Αυτο ηταν το τριτο λαθος.Φτασαμε στο δασικο φυλακιο,καθως το σκοταδι αρχισε να πεφτει κατι παραπανω απο 9 ωρες απο την στιγμη που ξεκινησαμε.Νερο δεν υπηρχε ουτε βρηκαμε σε κανενα σημειο της διαδρομης,αλλα η κουραση που ειχαμε,θα εκανε την τριωρη νυχτερινη πορεια ως το δασικο εργοταξιο,αρκετα δυσκολη και ανωφελη αν εξαιρεσουμε το αφθονο νερο για μαγειρεμα που θα βρισκαμε εκει.Η αποφαση εληφθη με συνοπτικες διαδικασιες και αμεσως στηθηκαν οι σκηνες επι τοπου.Χωθηκαμε αμεσως μεσα και το βραδινο μας ηταν κατα βαση ξηρα τροφη,με την απαραιτητη καταναλωση τσιπουρου βεβαιως.
Ουδεν κακον αμιγες καλου,δεν λενε;..Η καθυστερηση λοιπον που μας υποχρεωσε να διανυκτερευσουμε κατω απο την Ντελιμποσκα,μας εδωσε την ευκαιρια για μια ακομη φορα,να διανυσουμε τα 12 χιλιομετρα μεχρι το δασικο εργοταξιο του Φρακτου,περπατωντας με το πρωτο φως της ημερας στα παραμυθενια δαση της Ζαγκραντενιας ,αναμεσα απο τις δυο κηλιδες του Παρθενου Δασους,ενα ενθουσιωδες,διαρκες σταματα-ξεκινα,παρα τον χρονο που πιεζε,για τις φωτογραφιες που θα επαιρναν λιγη απο την ομορφια που αντικρυζαμε μαζι μας.Τρεις ωρες μετα,μπροστα στον κατατοπιστικο για τη περιοχη χαρτη του Δασαρχειου,συναντησαμε ενα ζευγαρι νεαρων Γαλλων που ηθελαν να ανεβουν στην Ντελιμποσκα!Απιστευτο ε;Αν σκεφτει κανεις πως ουτε ενας στους εκατο συμπατριωτες μου,δεν γνωριζει καν την υπαρξη της Ζαγκραντενιας.
Προσπερασαμε το δασικο εργοταξιο το οποιο πρεπει να ειχε πολυ κοσμο και συντομα φτασαμε στον Αυχενα του Φρακτου,οπου και η συντομη σταση για ξεκουραση και λιγη κουβεντα με τον Μιχαλη,εναν απο τους φυλακες του Φρακτου,που ειχε παει εκει για να εχει το νου του σε μια παγανα για αγριογουρουνα που ειχε ξεκινησει χαμηλοτερα.Υστερα,περπατησαμε τα λιγο βαρετα(και αρκετα επιπονα για τα ποδια,πανω στο φαρδυ φρεσκοστρωμενο χωματοδρομο)20 και κατι χιλιομετρα,πρωτα περνωντας απο το Ζ,τη διασταυρωση για το Καρα-Ντερε,ως το σημειο που ειχαμε αφησει τα αυτοκινητα,λιγο μετα την διασταυρωση του Φαρασινου,για να μην πολυφαινονται απο το δρομο.
Ενα ονειρο χρονων,εγινε πραγματικοτητα.Ενα ονειρο για μια διαδρομη ημερων στο πιο ομορφο,απατητο,παρθενο δασος της Ευρωπης(πρεπει να ειναι ετσι,μια και ειναι ενα απο τα μολις 10 χαρακτηρισμενα παρθενα δαση της ηπειρου μας και απο αυτα,το πιο αδιαταρακτο).Κι οταν το ονειρο τελειωσει,οταν φυγεις και παλι απο το "σπιτι"τι μενει;
Μενουν αυτα που μπορεις να μοιραστεις με οσους δεν ηταν εκει.Οι φωτογραφιες που βλεπετε,με τις οποιες προσπαθησες να παρεις μαζι σου λιγη απο την ομορφια που αντικρυσαν μονο τα ματια,απ’τις αισθησεις σου και οι λεξεις αυτες που περιγραφουν οσο ειναι δυνατο ο,τι ζησαμε εκει πανω.
Και μενουν αυτα που δεν μπορεις να μοιραστεις.Μνημες των αισθησεων.Μνημες που θα λειτουργουν μεσα μας οπως η γευση της "μαντλεν"βουτηγμενης στο τσαι,ξεκινησε την Αναζητηση του Χαμενου Χρονου για τον Marcel Proust.Γευσεις,οπως των μηλων απο το δεντρο διπλα στο βουλγαρικο φυλακιο(τα πιο νοστιμα φρουτα δεν αγοραζονται,κοβονται),εικονες σαν αυτη των αγριοκουρκων που πεταχτηκαν μπροστα απο τους προπορευομενους της ομαδας,ηχοι..σαν το δυνατο βαθυ βελασμα,που ακουστηκε απο την χαραδρα του Αγριογιδου,ηχοι σαν το σπασιμο του ξυλου απο το βαρυ πατημα,στη ρεματια πανω απο τη Λυκολακκα,οχι παραπανω απο 50 μετρα μακρια μας.Συνεννοηση για ησυχια με νευματα.Κι υστερα κι αλλο σπασιμο.Και μετα τιποτε.Απολυτη σιωπη.Ξεραμε ομως πως ηταν εκει.Ακινητη.Κανενα αλλο ζωο δεν εχει τοσο βαρυ πατημα.Και ξεραμε πως κι εκεινη ηξερε για μας.Και ακολουθωντας την φωνη της λογικης(κι οχι βεβαια την επιπολαιη,επικινδυνη παρορμηση,να αφησουμε το σακκιδιο και με τη μηχανη στο χερι,να πλησιασουμε κι αλλο)απομακρυνθηκαμε ησυχα με την επιθυμια να ηταν μπορετο να παραφυλαξουμε κι εμεις ακινητοι,περιμενοντας την,αργα η γρηγορα,να κινηθει και παλι.
Μαζι μου σ’αυτη την ανεπαναληπτη διαδρομη μηκους 68 χιλιομετρων στην μαγικη Ζαγκραντενια,οι δυο Αντωνηδες(μετα απο πολυ καιρο,the cameraman is back),ο Θανασης,ο Κυριακος,Ο Κωστας κι ο Πανος.Συντροφοι,το ξερετε καλα..εσεις,οι λυκοι και οι αρκουδες..κανεις αλλος.Σας ευχαριστω απο βαθους καρδιας.